در چهارم آبان‌ماه ۱۴۰۱، حرم مطهر حضرت احمد بن موسی شاهچراغ علیه‌السلام، صحنه‌ی یکی از تلخ‌ترین حوادث تاریخ خود شد؛ حادثه‌ای که ۱۳ نفر از زائران و خادمان این آستان نورانی را در خون شهادت غلتاند و دو تن دیگر نیز در ۲۲ مرداد ۱۴۰۲ در حمله‌ی مشابهی به قافله‌ی شهیدان پیوستند.
این صفحه، یادنامه‌ی کوتاهی است از آن ستارگان جاوید، مردان و زنانی که در جوار بارگاه ملکوتی شاهچراغ علیه‌السلام، جان خویش را فدای ایمان و عشق به اهل‌بیت علیهم‌السلام کردند.
نگاهی به زندگی‌نامه‌ی شهید هوشنگ خوب
متولد سال ۱۳۳۷، بازنشسته‌ی دانشگاه علوم پزشکی و پدر پنج فرزند، اهل شهر لیکک از استان کهگیلویه و بویراحمد بود.
کلاس ششم را که به پایان رساند، برای ادامه‌ی تحصیل به بهبهان رفت. سال آخر دبیرستان او هم‌زمان شد با اعتراضات سال پایانی حکومت پهلوی. زمانی که مدارس تعطیل شدند، بالاتر از امیدیه در شرکتی به‌عنوان مسئول انبار مشغول کار شد و پس از آن برای کار در بهداری ثبت‌نام کرد و راننده‌ی شبکه‌ی بهداشت گچساران شد.
اوایل انقلاب، با چند نفر از همکارانش شبکه‌ی بهداشت ممبی را راه‌اندازی کردند و ایشان مدتی مسئول پذیرش بود. در این مدت، دست راست همه‌ی اهالی بود.
هوشنگ خوب از خوبان قبیله بود؛ دلسوز و پای‌کار مردم. مشکلاتشان را از خود می‌دانست و در رفع گرفتاری‌هایشان دریغی نداشت.
اگر کسی بیمار بود، در هر ساعتی از شبانه‌روز او را با آمبولانس به مرکز شهر می‌رساند و تا پایان دوره‌ی درمان با او همراه می‌ماند.
در مسئله‌ی آبرسانی به دهات اطراف، رساندن واکسن به روستاهای دورافتاده، در هیئت اجرایی انتخابات و رساندن صندوق‌های رأی به مناطق عشایرنشین، پیش‌قدم بود.
در زمان حمله‌ی صدام، با وجود اینکه متولدین سال ۱۳۳۷ از خدمت سربازی معاف بودند، ایشان داوطلبانه برای اعزام به سربازی ثبت‌نام کرد و راننده‌ی آمبولانس عملیات فتح‌المبین شد.
اوایل آبان‌ماه ۱۴۰۱ قصد سفر به شیراز برای کارهای درمانی داشت. به همراه پسرش، امید، راهی شدند و شب پیش از درمان، جایی بهتر از حرم ندید تا در آن صحن و سرای آسمانی با حضرت دوست سخن بگوید؛ سخنی که پله‌پله‌ی راهش را تا ملکوت گشود و شهادت سرنوشتش شد.
وی به همراه فرزند برومندش، شهید امید خوب، در حادثه‌ی ۴ آبان‌ماه به دست تروریست تکفیری مورد هدف قرار گرفت و به درجه‌ی رفیع شهادت نائل آمد.
به نقل از دختر شهید: عکس دوست صمیمی‌اش، آقای حسین گچی، در بلوار مرکزی شهر نصب بود و «آقای خوب» همیشه روبه‌روی عکس شهید می‌ایستاد، به او سلام می‌داد و برای روح بلند شهید گِچی صلوات می‌فرستاد.
حالا عکس شهید هوشنگ خوب، در کنار دوستش، شهید گچی، در میدان شهر نشسته است؛ دو رفیق که این بار نیز در جوار هم آرام گرفته‌اند.
پیکر این شهید بزرگوار بر دستان مردم شهرهای مقدس شیراز و مشهد تشییع شد و پس از آن، با حضور اقشار مختلف مردم و مسئولان کشوری و استانی، مراسم باشکوهی در شهر یاسوج برگزار گردید.
در نهایت، پیکر پاکش در گلزار شهدای شهر لیکک به خاک سپرده شد، تا آرامگاه ابدی‌اش مأمن دلدادگان و زیارتگاه عاشقان شهادت باشد.
